پنجم شهریور 1382 : ديدار با اعضاى هيأت دولت

مسأله ديگرى كه از موجبات واگرايى و دلسرد شدن مردم است، تبعيضها و فرصتهاى اختصاص داده شده به اشخاص است كه گاهى مشاهده مى‏شود. بالاخره مردم مطّلع مى‏شوند و دشمن هم كه جنگ روانى با ما دارد، از اين مسائل استفاده مى‏كند. من البته نمى‏خواهم مثال بزنم و خودِ شما امثله فراوانش را مى‏بينيد. هرجا هستيد، نگذاريد اين تبعيضهاى مُبان و فرصتهاى اختصاصى كه براى بعضيها پيش مى‏آيد، وجود پيدا كند؛ به نظر من درست نيست. در همين رابطه، مسأله مفاسد اقتصادى قرار مى‏گيرد كه اتّفاقاً آقاى «مظاهرى» فرصت نشد بيان كنند، ولى من مقدارى از گزارشى كه ايشان دادند و گزارشى هم كه از دفتر ما تهيه شده بود، به تفصيل نگاه كردم. كارهاى خوبى شده است؛ بخصوص در آن ستاد مبارزه با مفاسد اقتصادى كه آقايان سران سه قوّه به‏وجود آوردند و بعضى از دوستان حاضر در جلسه هم در آن عضو هستند. در آن‏جا مصوّبات خوبى داشته‏اند كه خيلى از آنها غالباً در پيچ و خم اجرائيّات دولت و مجلس متوقّف مانده است. به نظرم در سال گذشته بود كه در جلسه‏اى با شما دوستان دولت يا جلسه ديگرى گفتم كه به اعتقاد من مركزى كه بايد مبارزه با مفاسد اقتصادى را دنبال كند، دولت است و قوّه قضاييّه در مرحله آخر قرار مى‏گيرد. بايد دولت سينه سپر كند و به ميدان بيايد و مبارزه با مفاسد اقتصادى را به‏جد بخواهد. آن‏جايى كه لايحه مى‏خواهد، تنظيم كند و بلافاصله به مجلس بدهد و از مجلس مطالبه كند. وقتى لايحه مى‏آيد به شكل قانون مى‏شود؛ به‏دقّت اجرا كند. آن‏جايى كه محتاج قانون نيست، بخشنامه‏هاى گوناگون و تصويب‏نامه‏هاى دولت كفايت مى‏كند. بالاخره به‏جد دنبال كند؛ بايد اين مسأله را جدّى بگيريم.

 مشروعيت من و شما وابسته به مبارزه با فساد، تبعيض و نيز عدالت‏خواهى است. اين، پايه مشروعيت ماست. الان درباره مشروعيت حرفهاى زيادى زده مى‏شود، بنده هم از اين حرفها بلدم؛ اما حقيقت قضيه اين است كه اگر ما دنبال عدالت نباشيم، حقيقتاً من كه اين‏جا نشسته‏ام، وجودم نامشروع خواهد بود؛ يعنى هرچه اختيار دارم و هرچه تصرّف كنم، تصرّف نامشروع خواهد بود؛ ديگران هم همين‏طور. ما براى عدالت و رفع تبعيض آمده‏ايم. ما آمده‏ايم جامعه را از مواهب الهى خودش - كه مهمترين مواهب الهى در عدالت وجود دارد - و همچنين مواهب اخلاقى و معنوى برخوردار كنيم. البته معناى اين حرف اين نيست كه ما از زندگى دنيايىِ مردم غفلت كنيم؛ نخير، مگر مى‏شود؟ اصلاً آخرت بدون دنيا نمى‏شود و امكان ندارد كه انسان بخواهد به آن مواهب معنوى برسد و دنياى ويرانى هم داشته باشد. اين كار، دلايل واضحى دارد كه نمى‏خواهم آنها را تكرار كنم - مطالبى است كه هم شما مى‏دانيد، هم من - بايد دنيا را آباد كنيم و اين كارها همه آباد كردن دنياست؛ اما دنياى آبادِ دور از عدالت و دور از معنويت به درد نمى‏خورد. گيرم كه رشدمان - به تعبير غلط كه گفته مى‏شود نرخ رشد - آمد بالا و فرض بفرماييد درآمد سرانه‏مان دو برابر و سه برابر شد؛ اما عدالت در جامعه نبود؛ يعنى عمده اين درآمد به يك بخش محدودى رسيد و بخش عظيمى از مردم، محروم و گرسنه ماندند. اين، كارى نيست كه ما بايد انجام دهيم؛ اين، آن تكليفى نيست كه ما برعهده داريم. تكليف ما اين است كه عدالت را در جامعه مستقر كنيم و اين هم جز با مبارزه عليه فساد و افزون‏طلبى انسانهاى مفتخوار و سوءاستفاده‏كن امكان‏پذير نيست. بخشى از كار عدالت اين‏جا تنظيم مى‏شود.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: